Butterfly Wings
Nazir had been sitting in the park since morning. He was staring at the flowers, they were in full bloom, a welcome sign of the spell cast by spring. These brightly coloured flowers with their heady fragrance were enticing all the tiny creatures who had made their homes in the shrubs, trees, flowers, and grass. Among these creatures, there were butterflies, all with brightly coloured wings, flitting among the flowers, each trying to outdo the other with their aerial acrobatics.
He had always been fascinated by the sights and smells of the park, here he reminisced about the past where it had seemed that there was peace, love, and prosperity all around. He was particularly attracted to the colourful wings of the butterflies, and from time to time, he actually tried to catch one, but he never succeeded, they were simply too fast and too agile.
The area he was growing up in was impoverished, basically a slum, and the constant, unrelenting poverty not only stunted his body, it suffocated his soul.
Being the youngest of eight siblings, he was often last in the queue for any attention or care from his parents. He would leave his tumble down home every day, with empty eyes that held no hope. With his clumsy, hobbling gait, picking his way through the rubbish strewn street, he always chose the longest path to reach the school gates.
He had no intrinsic motivation to attend school, the poor condition of the school building and slanderous behavior of the teachers meant he often bunked off, and whenever possible he delayed his arrival for as long as possible. He was often physically punished by his teachers, but that held no fear for him, and his only regret when he was caught was that they would be watching him for a while. The only thing that made his life worth living was the park near the school. It was a well known refuge for many lost souls.
He would be drawn to the park at least once or twice a week, and he spent many hours there. It was a refuge from the piles of rubbish, the filth, the polluted air, the clamor of vehicles, the stench of poor drainage and the appalling news of bomb blasts and terrorist attacks. Apart from the peace and quiet it afforded, he was fascinated by the colourful butterflies. He longed to hold one in his palm and to be able to touch its jewel like wings.
He was never interested in going home either. He felt there was nothing there for him but disappointment, and deprivation. After leaving the park, he felt cheerful and energetic, his heart was lifted, but as soon as he neared his home, it was always the same, his feet began to feel like lead weights; he knew what awaited him: The vicious arguments between his parents about money upset him the most, the constant shifting of blame and the abusive language, it was mortifying.
With the passing of time, he was slowly becoming immune to the upset, and able to filter out the raised voices. He tried to keep busy, but ended up spending most of his time trying to keep out of everyone’s way; daydreaming, or playing with the other barefoot urchins. His parents seemed to have no interest in his studies, they were too tangled up in the labyrinth of meeting the basic needs of their family. He had been taken to the welfare school by his older brother, who had really been projecting his own desires; as the eldest he had been expected to contribute to the family finances and as a result had been unable to attend school himself and was determined that Nazir would succeed where he had failed.
Nazir’s mother often scolded him for his untidy appearance, and scruffy uniform, but it was impossible to keep it clean and tidy. He did not really mind or feel bad about his mother’s behavior towards him, he accepted it as part of his life. The only things that he truly feared were the bomb blasts. He had never experienced one at close hand, but he had heard a number of stories from his elder brothers and other street boys. He felt they must be exaggerating, but they terrified him nonetheless.
One day, on his way back from school after a particularly arduous day, he suddenly decided to follow one of the colourful butterflies, to see where it went and find out where they lived. It was getting late, so he ran towards the park, hoping the butterflies would still be there. Entering the park, he whooped for joy as he saw a few butterflies were lazily flying over the flowers. He targeted one and instead of running around trying to catch it, he followed it until suddenly it seemed to disappear. He found himself standing under a huge, old Banyan tree, its long, twisted roots like a kind of mystical writing, as if the tree were trying to tell him something really important. Suddenly, he felt mentally and physically exhausted. All thoughts of catching his butterfly forgotten, he lay down under the tree and fell asleep.
He awoke all of a sudden, for a moment he forgot where he was, a loud sound had driven him from his deep sleep, a sound that had also shaken everything in the park. He thought there might have been an earthquake, it seemed as if everything was moving around, but then as if through a fog, he heard the sound of sirens, and a cacophony of human voices yelling, crying, and screaming for help.
He stood up and ran towards the main gate of the park. There he found a large crowd of people on the main road watching volunteers and rescue teams rushing around. He walked in a daze through dust and smoke, until he found himself in the affected area: smoke and ashes were billowing around burning vehicles. Everything he had heard about terrorist attacks came back to him. He felt as if all the blood had drained out of his body, and he had a feeling of being, elsewhere. He had never thought that he would be a witness to one of his brother’s stories.
He only came out of his trance when a pair of hands suddenly grabbed him, pulling him backwards. He realised he had been walking towards waves of fire. He looked around, but couldn’t see who had grabbed him in the chaos all around.
Stumbling, he rushed back to the refuge of the park, but that too was full of smoke from the blast. With tear filled eyes, he began to touch each flower, as if he was trying to comfort them, consoling them before they wilted in the toxic air. Near the old Banyan tree, he saw something moving in the grass. It was one of the blue, shiny butterflies, but it was dying in the thick smoke, one wing hanging loose.
Tenderly, he picked it up, and held it on his palm, caressing it with his fingers, but he felt no excitement at having achieved his goal to hold and touch the wings of a butterfly. Slowly the wings stopped moving, and he dug a small hole under the Banyan tree with his fingers. As the tears rolled down his cheeks, he placed its small broken body inside, and covered it, stroking the earth into a small mound.
With a heavy heart he headed back to the main gate of the park, staring at his fingers where the earth and butterfly’s wings had left the mixed colours of death and grief.
بیشتر بخوانید :
دانلود رمان ارباب حلقه ها (Lord Of The Rings)
بهترین نقل قول های عاشقانه انگلیسی
بال های پروانه
نذیر از صبح تو پارک نشسته بود. او به گلها خیره شده بود، آنها در شکوفه کامل بودند، نشانه خوش آمدگویی از طلسم بهار. این گل‌های رنگارنگ با عطر دل‌انگیزشان همه موجودات کوچکی را که خانه‌های خود را در بوته‌ها، درختان، گلها و علف‌ها ساخته بودند را مجذوب خود می‌کرد. در میان این موجودات، پروانه‌هایی وجود داشتند که همگی با بال‌های رنگارنگ در میان گلها پرواز می‌کردند و هر کدام با حرکات آکروباتیک هوایی خود سعی داشتند از دیگری پیشی بگیرند.
او همیشه مجذوب مناظر و بوهای پارک شده بود، اینجا به خاطرات گذشته ای می پردازد که به نظر می رسید آرامش، عشق و رفاه در اطراف وجود دارد. او به طور خاص جذب بال های رنگارنگ پروانه ها می شد و هر از گاهی سعی می کرد یکی را بگیرد، اما هرگز موفق نشد، آنها خیلی سریع و بیش از حد چابک بودند.
منطقه ای که او در آن بزرگ می شد فقیر بود، اساساً یک محله فقیر نشین، و فقر مداوم و بی امان نه تنها بدنش را خفه می کرد، بلکه روحش را خفه می کرد.
او که کوچک‌ترین از هشت خواهر و برادر بود، اغلب آخرین بار در صف توجه یا مراقبت والدینش بود. او هر روز خانه‌اش را ترک می‌کرد، با چشم‌های خالی که هیچ امیدی نداشت. با راه رفتن دست و پا چلفتی که داشت، راهش را از میان خیابان پر از زباله انتخاب می کرد، همیشه طولانی ترین مسیر را برای رسیدن به دروازه مدرسه انتخاب می کرد.
او انگیزه ذاتی برای حضور در مدرسه نداشت، وضعیت نامناسب ساختمان مدرسه و رفتار تهمت‌آمیز معلمان باعث می‌شد که او اغلب از تخت بیرون بیاید و تا جایی که امکان داشت ورود خود را تا حد امکان به تأخیر می‌اندازد. او اغلب توسط معلمانش تنبیه بدنی می شد، اما این هیچ ترسی برای او نداشت و تنها پشیمانی او از زمانی که دستگیر شد این بود که مدتی او را تماشا می کردند. تنها چیزی که زندگی او را ارزش زیستن می کرد پارک نزدیک مدرسه بود. این یک پناهگاه شناخته شده برای بسیاری از روح های گمشده بود.
او حداقل هفته ای یک یا دو بار به پارک کشیده می شد و ساعت های زیادی را در آنجا می گذراند. پناهگاهی بود از انبوه زباله، کثیفی، هوای آلوده، هیاهوی وسایل نقلیه، بوی تعفن زهکشی ضعیف و اخبار وحشتناک انفجار بمب و حملات تروریستی. جدای از آرامش و آرامشی که برایش ایجاد می کرد، شیفته پروانه های رنگارنگ بود. آرزو داشت یکی را در کف دستش بگیرد و بتواند جواهر آن را مانند بال لمس کند.
او هرگز علاقه ای به رفتن به خانه نداشت. احساس می کرد چیزی جز ناامیدی و محرومیت برایش وجود ندارد. پس از خروج از پارک، او احساس شادی و انرژی می کرد، قلبش بلند شده بود، اما به محض اینکه به خانه اش نزدیک شد، همیشه همین طور بود، پاهایش شبیه وزنه های سربی شد. او می دانست چه چیزی در انتظارش است: مشاجره های شرورانه بین والدینش در مورد پول بیشتر از همه او را ناراحت می کرد، سرزنش مداوم و زبان توهین آمیز، آزاردهنده بود.
بیشتر بخوانید:
با گذشت زمان، او کم کم از ناراحتی مصون می شد و می توانست صداهای بلند شده را فیلتر کند. او سعی کرد مشغول بماند، اما در نهایت بیشتر وقت خود را صرف کرد تا از سر راه همه دور بماند. خیال پردازی یا بازی با دیگر جوجه تیغی های پابرهنه. به نظر می‌رسید که والدین او علاقه‌ای به تحصیل او نداشتند، آنها بیش از حد در هزارتوی برآورده کردن نیازهای اولیه خانواده خود درگیر بودند. او توسط برادر بزرگترش که واقعاً خواسته های خودش را فرافکنی می کرد به مدرسه رفاه برده بود. به عنوان بزرگ‌تر از او انتظار می‌رفت در امور مالی خانواده کمک کند و در نتیجه نتوانست خودش به مدرسه برود و مصمم بود که نذیر در جایی که شکست خورده بود موفق شود.
مادر نذیر اغلب او را به خاطر ظاهر نامرتب و یونیفرم درهم و برهم سرزنش می کرد، اما تمیز و مرتب نگه داشتن آن غیرممکن بود. او واقعاً از رفتار مادرش نسبت به خود ناراحت یا احساس بدی نداشت، او آن را به عنوان بخشی از زندگی خود پذیرفت. تنها چیزی که او واقعاً از آن می ترسید، انفجار بمب بود. او هرگز از نزدیک تجربه نکرده بود، اما تعدادی داستان از برادران بزرگترش و دیگر پسران خیابانی شنیده بود. او احساس می کرد که آنها باید اغراق کنند، اما با این وجود او را می ترساندند.
یک روز در راه بازگشت از مدرسه پس از یک روز سخت، ناگهان تصمیم گرفت به دنبال یکی از پروانه های رنگارنگ برود تا ببیند کجا رفته و بفهمد کجا زندگی می کنند. دیر وقت شده بود، به امید اینکه پروانه ها هنوز آنجا باشند، به سمت پارک دوید. وقتی وارد پارک شد، وقتی دید که چند پروانه با تنبلی روی گل ها پرواز می کنند، از خوشحالی فریاد زد. او یکی را هدف قرار داد و به جای دویدن به اطراف و تلاش برای گرفتن آن، او را دنبال کرد تا اینکه ناگهان ناپدید شد. او خود را در زیر درختی بزرگ و کهنسال بانیان دید که ریشه‌های دراز و پیچ‌خورده‌اش شبیه به نوعی نوشته عرفانی است، گویی درخت می‌خواهد چیز بسیار مهمی را به او بگوید. ناگهان احساس خستگی روحی و جسمی کرد. تمام فکر گرفتن پروانه اش فراموش شد، زیر درخت دراز کشید و به خواب رفت.
یکدفعه از خواب بیدار شد، یک لحظه فراموش کرد کجاست، صدای بلندی او را از خواب عمیقش بیرون کرده بود، صدایی که همه چیز پارک را هم تکان داده بود. او فکر می کرد ممکن است زلزله ای رخ داده باشد، به نظر می رسید که همه چیز در حال حرکت است، اما پس از آن گویی از میان مه، صدای آژیرها، و صدای ناخوشایندی از صدای انسان ها را شنید که فریاد می زدند، گریه می کردند و فریاد کمک می خواستند.
بلند شد و به سمت دروازه اصلی پارک دوید. در آنجا او جمعیت زیادی از مردم را در جاده اصلی پیدا کرد که داوطلبان و تیم‌های نجات را که در حال هجوم به اطراف بودند، تماشا می‌کردند. او گیج‌آمیز در میان گرد و غبار و دود راه می‌رفت تا اینکه خود را در منطقه آسیب دیده یافت: دود و خاکستر در اطراف وسایل نقلیه در حال سوختن موج می‌زد. همه چیزهایی که در مورد حملات تروریستی شنیده بود به او بازگشت. او احساس می کرد که تمام خون از بدنش خارج شده است و احساس می کرد در جای دیگری است. او هرگز فکر نمی کرد که شاهد یکی از داستان های برادرش باشد.
او تنها زمانی از حالت خلسه خارج شد که یک جفت دست ناگهان او را گرفت و او را به عقب کشید. متوجه شد که به سمت امواج آتش رفته است. او به اطراف نگاه کرد، اما نتوانست ببیند چه کسی او را در هرج و مرج اطراف گرفته است.
او با تلو تلو خوردن به پناهگاه پارک برگشت، اما آن هم پر از دود ناشی از انفجار بود. با چشمانی پر از اشک، شروع به لمس تک تک گل ها کرد، گویی می خواست آنها را دلداری دهد و قبل از اینکه در هوای سمی پژمرده شوند، آنها را دلداری می داد. در نزدیکی درخت قدیمی بانیان، چیزی را دید که در چمن ها حرکت می کند. یکی از پروانه های آبی و براق بود، اما در دود غلیظ می مرد، یکی از بال هایش شل بود.
با مهربانی آن را برداشت و روی کف دستش گرفت و با انگشتانش آن را نوازش کرد، اما از رسیدن به هدفش برای گرفتن و لمس بال های یک پروانه هیچ هیجانی احساس نمی کرد. به آرامی بال ها از حرکت باز ایستادند و او با انگشتان خود سوراخ کوچکی زیر درخت بانیان حفر کرد. در حالی که اشک روی گونه هایش می غلتید، بدن کوچک شکسته اش را داخلش گذاشت و روی آن را پوشاند و زمین را به صورت تپه کوچکی درآورد.
با دلی سنگین به سمت دروازه اصلی پارک برگشت و به انگشتانش خیره شد، جایی که زمین و بال های پروانه رنگ های آمیخته مرگ و غم را به جا گذاشته بود.
هیچ دیدگاهی نوشته نشده است.